Op de foto mijn nieuwe vriend Charlie
Charlie is een oud prof voetballer die na de voetbalcarrière in Hosanna home is gaan werken in de functie van directeur maar vooral in de rol van huisvader van een heel bijzondere familie.
Net als in veel andere landen heeft ook Japan besloten de ouderwetse psychiatrische ziekenhuizen zo veel mogelijk te sluiten en de patiënten te integreren in de maatschappij. Maar vele van die patiënten hebben meer dan 40 jaar in het ziekenhuis geleefd en hebben grote moeite zich aan te passen aan een samenleving die zij helemaal niet kennen. Hosanna home is een soort half weg huis en misschien het beste te vergelijken met wat de RIBW’s in Nederland doen. Voor een zeer bescheiden budget worden de oud patiënten opgevangen en begeleid. Ze hebben een eigen kamertje, te eten en te drinken en kunnen 7×24 uur terecht bij een handje vol begeleiders als het mis dreigt te gaan. Naast de medische zorg probeert Charlie de oud patiënten te helpen bij de re-integratie.
De grootste zorg van Charlie en zijn team is dat de patiënten maximaal drie jaar in Hosanne home mogen blijven. Na die periode houd de financiering op en worden zij geacht op eigen benen te kunnen staan. Wie de doelgroep ook maar enigszins kent zal begrijpen dat het velen van hen niet lukt om na meer dan twintig jaar in een ziekenhuis met een psychiatrische stoornis niet lukt om in drie jaar zelfstandig het hoofd boven water te houden. Voor hen blijft er dan niets anders over dan een dakloos leven op straat omdat er geen andere voorzieningen zijn.
Charlie hoopt ooit ergens in Tokyo een opvang te kunnen realiseren waar de oud bewoners van Hosanna home de rest van hun leven kunnen blijven. Hij kent ze bij naam en weet dat zij het zonder hulp van buitenaf niet zullen redden of tenminste de rest van hun leven onder erbarmelijke omstandigheden door moeten brengen. Dat kan hij niet aanzien en als hij over zijn droom vertelt zie je hem emotioneel worden. Het “No Limit home” zoals Charlie het noemt zou in een stad als Tokyo waar vastgoed peperduur is zo’n €800.000,- moeten kosten. Helemaal op eigen kracht heeft hij al zo’n €300.000,- bij elkaar gesprokkeld. Maar waar hij de rest vandaan moet halen, geen idee.
Ik zie een bevlogen man met passie voor een zeer kwetsbare groep mensen. Samen met zijn echtgenote is hij 7×24 uur bereikbaar voor “zijn mensen” maar waar haalt hij de tijd en de kennis vandaan om naast zijn veeleisende werk ook nog eens een vernieuwend project te realiseren en het kapitaal te vergaren? Als je er met hem over spreekt zie je de angst zijn droom op te moeten geven in zijn ogen.
Charlie heeft hulp nodig en verdient het ook. Niet voor hemzelf maar voor een grote groep kwetsbare mensen die zonder hulp niet verder kan. Ik weet ook niet waar ik een half miljoen Euro vandaan kan halen voor dit project maar ben geraakt door het verhaal van Charlie. Er zijn vast mensen die wel weten hoe Charlie geholpen kan worden. Ik denk dat hij vooral een coach nodig heeft die weet hoe hij de fundraising zou moeten aanpakken. Die hem in contact kan brengen met de juiste mensen. Een serviceclub zoals #Rotary die hem zou kunnen begeleiden en steunen. Daarom doe ik in mijn blog een oproep, in de hoop dat jullie het willen verspreiden, om Charlie in contact te brengen met mensen die hem verder kunnen helpen.
Op de andere foto’s zie je Charlies team en één van zijn patiënten voor wie hij niet anders wil dan “een glimlach op hun gezicht brengen” zoals hij het zelf zegt.
In the picture my new friend Charlie.
Charlie is a former professional footballer. After his professional football career he went to work in “Hosanna home” in the position of director, but especially in the role of family man of a very special family.
As in many other countries, Japan has decided to close as many of the old psychiatric hospitals and to integrate patients into society. But many of those patients have lived in the hospital for over 40 years and are struggling to adapt to a society that they do not know at all. Hosanna home is a kind of half-way house and perhaps best compared with what the RIBW’s in the Netherlands. For a very modest budget, the former patients are cared for and supervised. They have a private room, to eat and drink and may call upon the handful of supervisors 7×24 when they are in trouble. In addition to medical care Charlie tries to help former patients with the reintegration.
The biggest concern of Charlie and his team is that the patient may remain in “Hosanne home” up to three years. After that period, the financing stops and are supposed to be independent. Those who know what kind of patients we are talking about will understand that many of them are unable to succeed in living independently after being in a hospital with a psychiatric disorder for more than twenty years. For these patients nothing else remains than a homeless living on the streets because there are no other options.
Charlie hopes to realize a shelter anywhere in Tokyo where the old inhabitants of “Hosanna home” can spend the rest of their lives. He knows them by name and knows that they will not manage without outside help or alse have to live the rest of their lives in appalling conditions. He cannot bear that thought, and becomes a bit emotionally while telling about his dream. The “No Limit home” as Charlie calls it would, in a city like Tokyo where real estate is very expensive, costs about € 800.000, – . Entirely on its own strength he raised some € 300.000, – together. But has no ideas how to raise the rest.
I see a passionate man with a dream for a very vulnerable group of people. Together with his wife he is 7×24 on call to “his people” but he doesn’t have the time and knowledge to also try to achieve an innovative project and do the fundraising in addition to his demanding job. If you speak to him about having to give up his dream you can see the disappointment and the tears in his eyes.
Charlie needs help and deserve it. Not for himself but for a large group of vulnerable people who can’t go without help. I also don’t not know where I can get away half a million Euros for this project but I am touched by the story of Charlie. There must be people who do know, how Charlie can be helped. I think he especially needs a coach who knows how he should deal with the fundraising. Someone who could bring him in touch with the right people. A service club like #Rotary that could accompany and support him.
Please help me to point Charlie in the right direction to bring him in contact with the people or groups who can help him realise an important dream. Feel free to share this blog with anyone!
On the other pictures you see Charlie’s team and one of his patients for whom he has no other wish than “putting a smile on their face” as he puts it.
marcowisse 