Van 6 tot 12 maart 2016 ga ik mee op een studiereis over ouderenzorg naar Japan. Een bijzondere uitnodiging en dat maakt schatplichtig. Over de belevenissen, ervaringen en de geleerde lessen ga ik als first time blogger een verslag bij houden. Meestal serieus en soms met een knipoog maar altijd onder de noemer; “Als je (kennis) niet kan delen kun je ook niet vermenigvuldigen.
25% van de Japanners is 65 jaar of ouder en over een paar jaar is dat ook zo in Nederland. Wat kunnen wij van ze leren?
Of het nu gaat om de relatief ‘fitte’ oudere (speciale contracten voor ouderen om zo lang mogelijk te blijven werken) of een
het Japanse Dream Lake Village waar ouderen punten kunnen sparen door zich bezig te houden met allerlei activiteiten. Japan wil de oudere zo lang mogelijk zelfredzaam houden.
Maar ook voor de kwetsbare oudere is Japan een bestemming waar ik veel van hoop te kunnen leren. Hoewel de familie van oudsher voor ouderen zorgt zijn er innovatieve woonvormen ontwikkeld en speelt ook robotica een steeds grotere rol in de ouderenzorg.
En robot voor stervensbegeleiding zal in de Nederlandse cultuur op veel weerstand kunnen rekenen maar in Japan is het volkomen geaccepteerd. Het zal een heel avontuur worden om ondanks de grote culturele verschillen tussen Japan en Nederland objectief te blijven kijken naar wat wij van deze oude beschaving kunnen leren.
De voorbereidingen zijn in volle gang. Ik leer van alles over de zeden, omgangsvormen en gebruiken van Japan en realiseer mij met het schaamrood op de kaken dat ik vorig jaar toen er een tiental Japanse werkers in de gezondheidszorg op werkbezoek in Naarderheem kwamen, ik een enorme blunder heb gemaakt. Toen het gezelschap plaats genomen had aan de vergadertafel pakte ik achteloos uit mijn binnenzak een stapeltje visitekaartjes en gaf de stapel door met de mededeling “pak er maar eentje af en geef maar door”. Vervolgens kwamen mijn gasten één voor één met een beleefde buiging, hun visite kaartje met twee handen aan mij aan bieden. Zij zijn trots mij, als vertegenwoordiger van hun bedrijf, een visitekaartje te mogen overhandigen. Zo’n misser zal ik niet meer maken maar ik heb ook niet de illusie foutloos te kunnen blijven in de complexe en verfijnde omgangsvormen in het land van de rijzende zon.
Ben je benieuwd naar onze ervaringen, volg dan dit Blog. Ik ben benieuwd naar je reacties.
Marco Wisse
marcowisse 