Je hebt van die dagen dat er een liedje in je hoofd zit wat er maar niet uit wil. “Big in Japan” van Alpphaville uit 1984 was het vandaag. Na een copieus ontbijt in ons hotel werd de groep in drieen gesplitst. Er was een ontmoeting met de Japanse Nurcing assosiation waar Sandra van Beek en Anne Marie Vaalburg naar toe gingen. Een afspraak op de Nederlandse ambassade en een bezoek aan Kanagawa een verpleeghuis waar met financiele hulp van de gemeente met robotica gewerkt wordt. In een stad met 39 miljoen inwoners is reizen per trein en metro misschien wel de enige oplossing. De platte grond van dit trein en metrostelsel lijkt op een tekening van mijn twee jarige kleinzoon. Alsof er iemand met een paar kleurpotloden aan het krassen is geslagen. Je weg vinden in dit doolhof is niet eenvoudig maar gelukkig lopen onze gitsen met zelfverzekerde tred voorop. Die lange Hollanders steken mooi boven de lokale bevolking uit en dus lukt het de groep om in deze mierenhoop van mensen bij elkaar te blijven. We stoppen voor een hek waarachter de trein zo zal stoppen. Voor iedere treindeur is er een poortje. Dan ontdek ik dat wij bij het poortje staan van de “mildly air conditioned car”. Er blijken allemaal keuzes te zijn zo is er ook een wagon voor alleen maar vrouwen en een verwarmde wagon. Achter ons ontstaat een flinke rij forensen en als de trein voor ons stopt zie ik dat die al overvol zit. Als je denkt; dan wacht ik wel een treintje heb je het mis. Achter mij hoor ik “Push, push” roepen en voor je het weet sta je in de trein zonder dat je voeten de grond geraakt hebben. De verbaasde gezichten van de Hollanders werken op de lachspieren van de anders zo stoicijnse Jappaners. Alle haken om je aan vast te houden zijn al bezet maar omvallen kan niet, we zitten als haringen in een ton. Bij de volgende halte komen we terecht in een mixer van uit en instappende reizigers. Hoe dat allemaal goed gaat…..?
In het verpleeghuis worden we ontvangen in een sfeer die doet denken aan het Oostblok van de 30er jaren. Na een korte introductie van de directeur krijgen wij zo’n mondkapje op waarvan je weet dat het niet helpt maar waar de halve bevolking mee rond loopt. Dan gaan we naar de dagverzorging waar naast een 40 tal clienten het voltallige personeel verzameld is rond een robot. Later blijkt dat die allemaal waren komen kijken naar de geheimzinnige delegatie uit Nederland. De robot doet een combinatie van ochtendgymnastiek en een soort quiz met de mensen. Maar het personeel werkt ook actief mee. Het is niet zo zeer ter vervanging van het personeel maar meer ter ondersteuning van het personeel. Japan is zo lijkt het wel wat verder in hun denken over voor welke dingen je wel en voor welke dingen je geen robot in kan zetten.
Ik zal jullie nu niet vervelen met de gedetailleerde bespreking van alle robots en waar ze voor gebruikt kunnen worden. Maar een andere observatie wil ik nog wel met jullie delen. We kregen ook nog een tweetal hulpmiddelen de zien om de ruggen van medewerkers te ondersteunen. Die gebruiken ze omdat ze tilliften patientonvriendelijk vinden. Ze zoeken de oplossing dus in hulpmiddelen aan de medewerker i.p.v. voor de patient. Ik broed nog even wat ik daar van moet vinden. We worden als groep zeker met de steun van ervaren onderhandelaars als Suzanne Kruizinga en Margje Mahler steeds beter in het krijgen van antwoorden die ze eigenlijk niet willen geven. We weten nu ook wat ze kosten en wat ze wel en niet opleveren. Die hele zoektocht naar robotica is ingegeven door de vrees dat er straks te weinig mensen zijn om de groeiende groep ouderen te verzorgen. Ik vraag mij af of dat helemaal waar is. Door de vergrijzing en ontgroening verandert de hele behoefte aan arbeidskrachten. Minder kinderen is ook minder onderwijzers. Minder ouderen die naar hun werk moeten is ook minder busschaufeurs en zo kan ik er nog wel een paar bedenken om nog maar te zwijgen van alle beroepen die gaan verdwijnen door de automatisering. Dan komen er toch weer meer mensen beschikbaar om in de zorg te gaan werken?
Als we het werken in de zorg maar leuk houden en met de club met wie we nu op pad zijn hebben we daar hele goede ambassadeurs voor. Maar eerst moed verzamelen om weer met die trein terug te gaan 😉
marcowisse 