De laatste studiedag in Japan.
We mogen een beetje uitslapen en gaan de ochtend gebruiken om naar de tempel te gaan, een van de weinige oude gebouwen in het zo door aardbevingen geteisterde Tokyo. Dat betekend weer een stevige poos rijden met trein en metro om het totaal vastgelopen wegennet te ontlopen. De weg naar de tempel is vergeven aan het tobbende middenstands gilde welke met grote ijver hun prullaria aan de langs trekkende toeristen en gelovigen proberen te slijten. In mijn geval zijn dat vruchteloze pogingen omdat ik strikte orders van thuis heb meegekregen geen troep mee te nemen en daar hou ik mij dan ook maar aan. Het tempelcomplex is prachtig en een verademing in het betonnen Tokyo waar we tot nu toe tegen aan mochten kijken. Voor mij is deze stad een vervreemdende wereld. Het lijkt of ieder stukje grond volgebouwd is met flats en kantoren zonder dat ik er een structuur of logica in herken. Niet zelden met drie hoog op elkaar gestapelde wegen en viaducten die op een paar meter van het raam of balkon van een woning op de 7e etage langs lopen. Alleen in de buurt van de haven is hier en daar ruimte gevonden voor een parkje en wat groen. Maar het is deze mensen gelukt om ondanks dat ze met zovelen zo dicht op elkaar wonen een min of meer harmonieuze samenleving te creëren. Zelden hoor je iemand claxonneren of zie je hufterig verkeersgedrag. Niemand, nou ja behalve dan een enkele Nederlandse studiereiziger maar verder niemand loopt door het rode licht. Er wordt niet voorgedrongen bij de metro en nergens ligt rommel op straat. Zo dicht op elkaar leven vraagt om aanpassingsvermogen en respect voor je omgeving.
De lunch gebruiken we, zeer tegen de zin van onze gastheren, in een sushi bar waar de gerechtjes over een lopende band langs komen. Sushi is de Japanse equivalent van de Amerikaanse hamburger. Het is dus fastfood en daar hoor je, je gasten niet op te trakteren. Wij laten het ons desondanks lekker smaken en kijken met verbazing naar de vingervlugheid waarmee de sushi chefs de gerechtjes bereiden. Nog een snel kopje koffie bij een grote Amerikaanse koffieketen die om voor mij volslagen onbekende reden wereld beroemd zijn geworden met het serveren van te grote koppen koffie die uit één hooguit twee koffiebonen getrokken zijn.
Dan vertrekken wij weer met de trein om 50 minuten later (we zijn nog steeds in Tokyo) aan te komen bij een klein ziekenhuis. Onze gids verontschuldigd zich duizend maal en met deemoedige buigingen omdat wij vijf minuten te laat zijn. Een ongekende belediging voor je gastheren hier. Het lijkt ons vergeven te worden en we worden meteen meegenomen naar de oefenzaal van de fysiotherapie. Een wat verlopen ruimte van 5 x 10 meter zonder daglicht. In de ruimte staan een aantal stoelen voor ons en tegenover ons zitten een drietal oudere heren (patiënten) klaar om een demonstratie te geven met de moderne technieken. De opper fysiotherapeut mag onder het toeziend oog van de ziekenhuis directeur en een vertegenwoordiger van de fabrikant het woord doen. De drie oudere heren hebben na een ingreep in het ziekenhuis te horen gekregen dat ze niet meer zelfstandig zouden lopen en rolstoel afhankelijk zouden worden. De eerste patiënt heeft een soort exoskelet aan. Dit skelet helpt hem met het opstaan en lopen en reageert op de weinige prikkels die er nog zijn. Bij de beide andere veel kleinere apparaten maakt men gebruik van elektro stimulatie om het in dit geval onwillige been aan te zetten tot lopen. Ik zal er als ik terug ben eens wat meer informatie over opduiken omdat ik denk dat het in de revalidatiezorg nuttig zou kunnen zijn. Ik ben erg benieuwd of mijn behandelaren daar net zo over denken. Ik was in ieder geval wel onder de indruk want allen drie waren ze in staat een stukje te lopen en hard aan het trainen de actieradius te verruimen.
Na de eerbiedige uitwisseling van visitekaartjes gaan we weer terug naar het hotel voor een fresh up en een rap up. Over die laatste later meer.
Dan snel naar een andere locatie waar we op de 58ste etage met uitzicht over de stad gaan eten. En het bleef nog lang onrustig in Tokyo.
marcowisse 